Volg me op Suusleest.com!

Sinds kort blog ik niet meer hier, maar op http://suusleest.com 

Volg me daar!

Recensie: Compassie van Stephan Enter

Titel: Compassie

Auteur: Stephan Enter

Jaar: 2015

Uitgeverij: Van Oorschot

Pagina's: 154

Koop dit boek

Frank van Luijn is bijna veertig en vrijgezel. Hiervoor heeft hij zelf gekozen, hij vindt het heerlijk om niet gebonden te zijn, om niet in de sleur van een vaste relatie te zitten. Dan hoort hij over het fenomeen internetdaten, wat zogenaamd een 'grote snoeppot' zou zijn en al gauw maakt ook hij een profiel aan. Het duurt niet lang voordat hij met verscheidene vrouwen aan het daten is. Maar dan ontmoet hij Jessica, een knappe, intelligente, half-Duitse vrouw die hem wel erg intrigeert. Tussen hen bloeit een mooie relatie op, en het lijkt er bijna op dat Frank zijn levenswijze gaat bijstellen. Totdat hij iets ontdekt aan Jessica wat voor hem toch echt een afknapper is.

De flaptekst van deze roman nodigt je uit een kant te kiezen, het vraagt je voor wie jij 'compassie' voelt. Ik moet bekennen dat ik dit niet gelezen had voordat ik het boek las en me ook totaal niet geroepen voelde om de titel te verklaren tijdens het lezen. Nu, achteraf, zou ik ook niet kunnen kiezen, en dit zal vast precies zijn wat Enter probeerde te bereiken met zijn portrettering van deze twee personages. Bij het lezen van andermans recensies, zie ik echter dat men heel snel een negatief oordeel heeft over onze hoofdpersoon. Dat hij erg egoïstisch is in zijn keuzes, zie ik ook wel, maar tot op zekere hoogte zijn zijn motieven juist altruïstisch. Ik geloof dat hij het beste voor heeft voor Jessica, en als hij daarbij zijn eigen hagje ook redt, is dat alleen maar mooi meegenomen.

Ik heb geen andere roman van Enter gelezen, maar als ik anderen moet geloven zijn zijn vorige romans veelgelaagd, met meer verhaallijnen. Dan is Compassie zeker anders, want hier gaat de enige verhaallijn over de huidige liefdesrelaties van de hoofdpersoon. Geen zijverhalen over zijn jeugd, over andere mensen in zijn leven, of over een vreemde voorbijganger. Dat maakt het een goed te volgen roman, en samen met de simpele doch doordringende schrijfstijl — het lijkt alsof Frank echt aan jou persoonlijk dit verhaal vertelt — zorgt het ervoor dat het een zeer prettige leeservaring is. Het was zo uit, maar dit betekent niet dat ik het ook vergeten ben. Wellicht omdat ik deze recensie nog moest schrijven, maar ik bleef maar denken over de morele keuzes van Frank. Of er misschien iets mis met mij was, omdat ik niet zag waarom andere recensenten zo zwart-wit oordeelde. Enfin, dit is een heel sterke roman, en ik ben benieuwd naar Enters eerdere werken. Wil je even vlug een romannetje lezen dat je wel aan het denken zet, dan raad ik deze zeker aan.

Recensie: Wie heeft er wél een boek bij zich? van Johan Goossens

Titel: Wie heeft er wél een boek bij zich?

Auteur: Johan Goossens

Jaar: 2014

Uitgeverij: Thomas Rap

Pagina's: 175

Koop dit boek 

Wie heeft er wél een boek bij zich? is een bundel van columns van comedian Johan Goossens. Behalve comedian is Goossens ook leraar op het ROC in Amsterdam, en zijn ervaringen daar zijn voor hem een bron van inspiratie voor zijn schrijverschap. Een aantal columns is persoonlijk, maar de meeste vertellen grappige situaties die hij al dan niet heeft meegemaakt met zijn leerlingen. 

Mijn vriend introduceerde mij aan deze schrijver. Niet persoonlijk, maar via zijn zinderende youtubehit 'kutkind'. We waren meteen fan en mijn vriend kocht ook zijn boek. Zoals het wel vaker gaat met boeken, werd dit boek ook niet meteen gelezen. Niet lang geleden was Johan Goossens in het theater hier in de buurt en hoewel we beiden dus nog steeds niet waren toegekomen aan het lezen van het boekje, besloten we wel naar zijn voorstelling te gaan. 

Ik ben geen theaterrecensent en ik heb niet voor niets niet over deze show geschreven. Ik heb weinig zinnigs te zeggen - het was gewoon een erg leuke voorstelling en Johan Goossens is een toffe gast. 

Na ontzettend genoten te hebben van zijn theatershow, vond ik het een goed plan om ook zijn boekje maar eens te lezen. Ik deed dit tijdens een leesmarathon waar ik onlangs aan had deelgenomen. Nog geen tweehonderd bladzijdes en gewoon een paar korte verhaaltjes - top om te lezen op een dag als die, dacht ik zo. 

En dat was het ook. Het leest simpel en toch is het genuanceerd. Het is soms schaamteloos, maar toch gevoelig. De naïviteit die hij laat blijken in zijn leerlingen is aandoenlijk. Soms vroeg ik me wel af hoe het zat met de privacy van de leerlingen - zet hij niet veel op het spel? Waarschijnlijk gebruikt hij niet hun echte namen, maar toch.. In de verantwoording legt Goossens dit uit en ook hier blijkt weer zijn zachtaardigheid. 

Hoewel ik bij meer hoofdstukken hardop lachte, herinner ik mij 'het tentamen van Mehmet' het beste. Ik zal niets weggeven, hoor, maar het toont de samenhang tussen de goedwilligheid van de student en de onmacht van de docent. 

Sommige stukjes waren leuker dan andere. Een enkele deed me twijfelen aan de authenticiteit. Vertelde Goossens nog wel wat ook daadwerkelijk gebeurd is, of dikt hij het een beetje aan voor het verhaal? In het begin ergerde ik me hier ontzettend aan, maar achteraf zette het mij aan het denken. Hoe belangrijk is het dat dit allemaal waar is? 

Wat ik wel nog steeds als jammer ervaar, is dat een aantal stukjes letterlijk in de voorstelling voorkwamen. Dit is niet heel verwonderlijk, maar voor mij was het onverwacht en ik vond het afdoen aan de originaliteit van het theaterstuk. 

Het wordt weer lekker weer en dit boek is heerlijk om een middagje in het zonnetje te lezen, maar het is ook een prima bundel voor 's avonds op de bank met een lekkere kop thee of een heerlijk glaasje wijn. Zeker een aanrader voor degene die gewoon even iets leuks wilt lezen. 

De Libris Literatuurprijs 2016

De afgelopen weken las ik vijf van de zes boeken die genomineerd waren voor de Libris Literatuurprijs. Alleen Jij zegt het van Connie Palmen heb ik niet kunnen lezen, omdat deze nog steeds niet beschikbaar is bij de bibliotheek.

En raad eens welke won...

Jij zegt het.

Ik vind het zo ontzettend jammer dat ik deze nog niet heb mogen lezen en ik baal ervan dat ik nu mijn mening niet kan geven. Dit was de roman waar ik het meest naar uitkeek, zowel om het verhaal - ik ben enorm geinteresseerd in Sylvia Plath - als om Connie Palmen - van haar heb ik nog nooit eerder een boek gelezen.

Wat ik wel kan zeggen, is dat het merendeel van de boeken die ik wel gelezen had, mij tegenvielen. Alleen met de goden was te simplistisch, Als de winter voorbij is was ik een dag later alweer vergeten, De onderwaterzwemmer vond ik te hectisch. Muidhond was redelijk en alleen De onervarenen had ik de prijs echt gegund.

Ik denk dat het onmogelijk wordt om Jij zegt het te krijgen van de bieb, en ik denk dat ik hem maar beter kan kopen. Ik ben benieuwd!

Koop de winnaar via bol.com

Recensie: Alleen met de goden van Alex Boogers

Titel: Alleen met de goden

Auteur: Alex Boogers

Jaar: 2015

Uitgeverij: Podium

Pagina's: 520

Koop dit boek

Alleen met de goden vertelt het verhaal van Aaron Bachman. We leren hem kennen als hij negen is. Hij woont in een achterstandswijk in een dorp nabij Rotterdam samen met zijn ouders. Zijn moeder heeft hem nooit de illusie gegeven dat hij een gewenst kind was en ook zijn vader vertelt hem dat niemand om hem geeft. Aaron's situatie wordt alleen maar erger wanneer hij elf is en zijn vader iemand doodslaat.

Het is een echte Bildungsroman die Aaron schets als jong kind en uitwerkt tot jongvolwassen man. Vijftien jaar van Aarons leven worden in detail omschreven: zowel de overvloedige tegenslagen als hoe hij zich uit zijn situatie probeert te vechten. Letterlijk, want door boksen leert Aaron zijn leven vorm te geven. Hij probeert zich te verzetten tegen zijn moeder, die volhoudt dat iemand die 'voor een dubbeltje geboren is', nooit een kwartje zal worden.

Er gebeuren vreselijke dingen, Aarons leven is zeker geen makkie en de problemen raken je zeker, maar door de positieve insteek van de hoofdpersoon wordt het verhaal nooit te zwaar. Bovendien is de schrijfstijl van Boogers simpel en zonder poespas, waardoor deze dikke pil ontzettend vlug uit is.

Ik ben er nog niet volledig over uit wat ik precies vond van Alleen met de goden. Een goed en boeiend verhaal, dat zeker, maar ook een goede roman? Wat maakt een goede roman? Ik heb hier een tijdje over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat dit boek wellicht niet het beste boek van het jaar is. Er zijn geen 'mooie zinnen' of filosofische vraagstukken. Het is allemaal erg rechttoe rechtaan wat ervoor zorgt dat het een makkelijk boek is, lekker snel te lezen, maar helaas betekent het ook dat er weinig uitdaging in zat. Hoewel ik dit heus niet in elk boek zoek, verwachtte ik toch meer stof tot nadenken. Bovendien voelde het verhaal niet heel origineel en was het op sommige momenten wel voorspelbaar en ontzettend moralistisch.

Toch heb ik zeker genoten van deze roman en dit heeft vooral te maken met de leeservaring zelf. Terwijl ik het boek las, vond ik het leuk, interessant en het las ontzettend prettig. Achteraf heeft het boek minder indruk op mij gemaakt dan ik had verwacht, maar hoewel het in dat opzicht tegenviel, kan ik niet anders zeggen dan dat het een aardige roman is en dat Boogers een schrijver is vanwie ik in de toekomst zeker meer zal gaan lezen.

Recensie: De onervarenen van Joke van Leeuwen

Titel: De onervarenen

Auteur: Joke van Leeuwen

Jaar: 2015

Uitgeverij: Querido

Pagina's: 238

Koop dit boek

Odile en haar man Koben worden door hun pachtheer gedwongen hun boerderij te verlaten. Er is weinig hoop en daarom besluiten ze in te gaan op al die advertenties die ze gezien hebben: ze gaan mee de zee over, op naar een vruchtbaar land, waar hen van alles goeds te wachten zou staan.

Deze roman vertelt een relatief onbekend stukje van onze geschiedenis. Hoe Nederlanders en Belgen in het midden van de negentiende eeuw door middel van propaganda naar Midden- en Zuid-Amerika werden gelokt, om daar een nieuwe start te maken. Op dat gebied is het een leerzaam boek - ik wist niet dat dit gebeurde - en het geeft inzicht in hoe men zich toen voelde. Behalve dat, is het plot ook ontzettend relevant, gezien de huidige situatie met bootvluchtelingen. Niet totaal hetzelfde idee, maar net zoals de vluchtelingen van vandaag, waren Odile en Koben overtuigd dat ze alle ellende achter zich zouden laten en hen een mooie toekomst te wachten stond. In De onervarenen blijkt dit slechts een illusie, waarschijnlijk ook niet anders dan bij de vluchtelingen van nu.

Maar deze roman is niet alleen op het gebied van verhaal sterk en indrukwekkend. De simpele maar gevatte schrijfstijl van Joke van Leeuwen houdt je scherp zonder dat het je vertraagt. Het leest vlot, maar dit betekent niet dat je het snel verwerkt of misschien zelfs vergeet. Alle gebeurtenissen, alle gedachtegangen, alles zet je aan het denken. Het plot blijft spannend maar ook de personages blijven boeiend. Ze ontwikkelen constant en hebben vele kanten, waardoor ze realistisch blijven - je zou je zelfs kunnen afvragen of Van Leeuwen misschien bekenden heeft geportretteerd.

Misschien is het wel zo dat mij dit boek zo trok omdat het mij een gevoel van nostalgie gaf. Als kind las ik het boek Als verstekeling naar Canada van Margaret Anderson ontzettend vaak. Een verhaal over twee kinderen die, nadat hun ouders zijn overleden, alle spaargeld zoeken en op een boot stappen naar Canada, in de hoop daar een mooier leven te leiden. Het verhaal van De onervarenen liet me daar erg aan denken.

De Onervarenen is een historische roman over hoop, verlies, verdriet en (on)voorwaardelijke liefde. Een roman die je alles laat voelen wat de verteller voelt, maar waarin je ook begrijpt wanneer haar moeder boos op haar wordt. In tegenstelling tot andere boeken die ik las die genomineerd zijn voor de Libris Literatuurprijs, bleef dit boek bij me wanneer ik het niet las, zette het mij aan het denken over kwesties, maar op hetzelfde moment wilde ik constant verder lezen, weten waar het verhaal zou stranden. Deze roman is zeker een aanrader!

Recensie: De verwarde cavia van Paulien Cornelisse

Titel: De verwarde cavia

Auteur: Paulien Cornelisse

Jaar: 2016

Pagina's: 190

Uitgeverij: zelf uitgegeven

Koop dit boek

Paulien Cornelisse is vooral bekend om haar liefde voor taal. Daar schreef ze al twee boeken over en nu was het tijd voor een roman.

Een roman over een cavia. Een cavia die doodnormaal op de communicatieafdeling van een niet nadergenoemd bedrijf werkt. We leren de collega's van Cavia kennen, maar langzaam komen we ook meer te weten over haar priveleven.

Het verhaal doet er niet echt aan toe. Hoewel er wel ontwikkeling in zit, gaat het toch vooral om de personages en de dialogen. Deze personages zijn erg realistisch, en niet alleen mensen die net als Cavia op kantoor werken zullen herkenbare scenario's tegenkomen.

Het zou geen boek over taal zijn, maar stiekem is het dat toch een beetje. Dit omdat je weet dat Cornelisse vast ontzettend veel heeft nagedacht over alles wat er geschreven staat. Elk woordje staat er met een reden. Dat maakt het interessant, want op het eerste gezicht lijken het juist zulke simpele, alledaagse dialogen of gedachtegangen.

Kort maar krachtig. Ontzettend leuk, herkenbaar, simpel en mooi. Ik raad het aan.

Recensie: De onderwaterzwemmer van P.F. Thomése

Titel: De onderwaterzwemmer

Auteur: P.F. Thomése

Jaar: 2015

Pagina's: 256

Uitgeverij: Atlas Contact

Koop dit boek

In het laatste oorlogsjaar zwemt tiener Tin samen met zijn vader naar de overkant van de rivier, naar bevrijd gebied. Dit doen ze 's nachts, omdat het veiliger zou zijn. Maar het weer is slechter dan verwacht, de stroming van de rivier is sterk en eenmaal aan de overkant gekomen, vindt Tin zijn vader nergens meer. 

Dertig jaar later reist Tin met zijn vrouw door Afrika en weer dreigt het noodlot. Nu kan hij alles rechtzetten wat hij vroeger fout heeft gedaan, en kan hij bewijzen dat hij er wel toe doet. 

Het verhaal begint sterk, de schrijfstijl is aangrijpend. Je wordt direct het verhaal ingezogen en je begrijpt de jonge Tin helemaal. Hoe verloren hij zich voelt, hoe graag hij alles wilt oplossen en hoe verdrietig en bang hij is. 

De 44-jarige Tin is echter een heel ander persoon, kil en ronduit irritant. Begrijpelijk, tot op zeker niveau: hij heeft veel meegemaakt. In het begin bleef Tin ook interessant en je probeerde te snappen waarom hij bepaalde dingen dacht. Ook zijn vrouw en de (missende) chemie tussen deze twee personages waren boeiend, en als het plot op de tweede rang was gebleven, was het voor mij zeker een favoriet geworden voor de Libris Literatuurprijs. Maar helaas maakt Thomése het verhaal veel groter dan nodig was en wanneer het echt meer om het verhaal zelf begon te draaien dan om de thema's, was mijn interesse weg. Hoewel ik wilde weten hoe het afliep, boeide het mij ook niet heel veel.  

Maar er bleek nog een derde deel te zijn, die de bejaarde Tin liet zin. Dit stuk ging weer meer om het personage van Tin. Nog steeds geen aangenaam persoon, maar hier word je er meer aan herinnert waarom hij bepaalde dingen deed, doet, of denkt. 

Het is een verhaal over verlies en verdriet, schuld en verwerking. Het had zoveel kunnen zijn als we binnen het hoofd van Tin bleven, zijn gedachtes mochten beleven en analyseren. Zoals ik al zei, deel twee maakte de uitstap naar het plot te veel en hoewel alles wat gebeurde symbolisch was, er veel parallellen waren met de gebeurtenis van vroeger, ging het echt te ver. Het was ongeloofwaardig en misschien te dramatisch.

Het laatste deel maakte dus een hoop goed voor mij - een sterk einde betekent veel voor een verhaal en daarom beoordeel ik De onderwaterzwemmer ook met drie sterren. Naar mijn smaak had het beter gekund, maar ook vele malen slechter. Het is een interessante roman die blijft hangen met personages die ontzettend boeien. Zeker en aanrader en met drie sterren ook een van de betere kansmakers voor de Libris Literatuurprijs, maar niet een roman die ik snel nog eens zal lezen.

  

Recensie: Als de winter voorbij is van Thomas Verbogt

Titel: Als de winter voorbij is

Auteur: Thomas Verbogt

Jaar: 2015

Pagina's: 224

Uitgeverij: Nieuw Amsterdam

Koop dit boek

"Het kunnen maar een paar seconden zijn die je leven uiteindelijk bepalen. Iemand aankijken of juist niet.Ineens gekust worden op een zomerse dag. Meer hoeft het niet te zijn. Zo vergaat het de hoofdpersoon van deze roman, die jaren leeft met de herinnering aan zo'n moment. Maar de herinnering alleen is niet genoeg. 
Als de winter voorbij is is een verhaal over schuld en schaamte, en het besef dat we allemaal voorbijgangers zijn die elkaar even aankijken of aanraken. Een verhaal over de vraag waar het nu uiteindelijk om gaat: om de waarheid of de werkelijkheid. Als de winter voorbij is - het is een beofte, het is de hoop op iets nieuws." 

Het is mij nu wel duidelijk dat het tijd wordt dat ik direct nadat het boek uit is een recensie schrijf. Ik wil graag heel uitgebreid schrijven over deze roman, maar ik weet het gewoon niet meer. 

Voordat ik begin met het schrijven van een recensie, kijk ik altijd even in mijn aantekeningen. Wat heb ik geschreven over Als de winter voorbij is? Dit is wat de notities in mijn telefoon mij vertellen: 
- Mooi geschreven
- Saaie hoofdpersoon
- meh. 
Op Goodreads zie ik dat ik hem 2 sterren gaf. 
Normaal zijn mijn aantekeningen uitgebreider en na het lezen van mijn gedachten komt vaak alles terug, maar nu toch echt niet.

Ik ga ook niet doen alsof ik nog weet wat ik gelezen heb en toch een recensie schrijven. Kijk maar eens naar deze mooie, goede, uitgebreide recensies: 

Tzum
De Volkskrant
Heel veel interessante bloggers die dit boek gelezen hebben.

De Libris Literatuurprijs recensie van volgende week zal wel uitgebreid zijn, dat beloof ik. 

Recensie: Muidhond van Inge Schilperoord

Titel: Muidhond

Auteur: Inge Schilperoord

Jaar: 2015

Pagina's: 224

Uitgeverij: Podium

Koop dit boek 

In Muidhond volg je Jonathan, een man die net is vrijgesproken van tbs wegens gebrek aan bewijs. Bewijs waarvan, dat weten we nog niet. Hij is blij dat hij weer naar huis mag, naar zijn eenzame moeder en naar zijn hond Milk. Thuis ontmoet hij zijn buurmeisje - zij liet Milk uit toen Jonathan er niet was en wilt de gezelschap van die viervoeter niet zomaar opgeven. De relatie tussen het jonge meisje en Jonathan ontwikkelt en al snel leren we waarom de omgeving Jonathan liever op afstand houdt.

De muidhond waarnaar de titel verwijst, is een vis die Jonathan vangt. Hij is gewond en Jonathan is ervan overtuigd dat hij hem kan oplappen. Er is niet veel analyse nodig om erachter te komen dat deze vis de hoofdpersoon weerspiegelt. Schilperoord doet ontzettend haar best om ervoor te zorgen dat niets toevallig is en alles met elkaar verbonden is. Overal is symboliek te vinden en hoewel dit getuigt van een slimme schrijfstijl, is het vreselijk jammer dat dit niet wat subtieler werd gedaan.

Dit is dan ook een van de redenen waarom dit boek, ondanks het intrigerende en interessante onderwerp al gauw mijn aandacht verloor. Maar toen ik recensies van andere lezers las, kwam ik erachter dat velen sympathiseerde met Jonathan, dat ze vonden dat Schilperoord zo mooi had geschreven over de gedachtegang van een verdachte - dat het conflict in zijn hoofd zo duidelijk was. Zeker is het knap hoe Jonathan wordt afgebeeld, maar ik ben het er totaal niet mee eens dat er hierdoor sympathie wordt opgewekt. Zijn gedachtegang is niet te volgen en zijn manieren van goedpraten zijn niet 'te begrijpen', hoewel sommige recensenten dit wel vonden.

Het is een goede roman die je aan het denken zet over moraliteit, maar eentje die helaas niet blijft hangen. Misschien verwachtte ik ook teveel van deze roman. Als debuut van Schilperoord dik geslaagd en het lezen van dit boek was zeker geen verloren tijd.

Literatuurprijzen

Ik ben nooit zo bezig geweest met literatuurprijzen. Je weet misschien dat ik pas sinds recent Nederlandse literatuur lees, maar ook Engelse prijswinnaars las ik nooit - meestal wist ik niet eens wie gewonnen had. Dat laatste veranderde in het afgelopen jaar, toen een aantal 'booktubers' gevraagd was om de boeken voor the Man Booker te lezen en deze ook te recenseren. Hierdoor groeide mijn interesse in de literatuurprijzen: welke bestonden er en wat hielden ze in ; wat kon een schrijver winnen ; wie besliste over de winnaars? Zo leerde ik gaandeweg meer over de Engelstalige prijzen. Ik leerde meer, maar las nog steeds de boeken niet.

Maar waarom niet? Er waren meerdere redenen - dat kan ik in ieder geval vertellen. Er staan zoveel boeken in mijn boekenkast die al tot de canon behoren maar die ik nog niet gelezen heb - die krijgen natuurlijk voorrang. Bovendien zag ik op Goodreads dat vaak juist de boeken die deze prijzen wonnen lagere cijfers krijgen op dit platform voor boekenliefhebbers. Dit beangstigt mij. Vaak lees ik een boek niet als het minder dan 3.8 sterren krijgt op Goodreads. Ik geef toe dat ik daar toch echt vanaf moet.

Ik wilde meer Nederlandse literatuur gaan lezen , meer hedendaagse literatuur. Maar hoe begin je? Toen stuitte ik weer op die literaire prijzen: wellicht een goed startpunt om de cultuur rondom de Nederlandse literatuur beter te gaan begrijpen. Toevallig was toen een aantal dagen geleden ook de shortlist van de Libris Literatuurprijs bekend gemaakt en ik heb toen besloten die boeken te gaan lezen. Op aanraden van mijn zus had ik net een bibliotheekabonnement afgesloten - zodat ik wat goedkoper Nederlandse boeken kon gaan lezen. Top idee, want in de bibliotheek zijn natuurlijk ook deze boeken voor niks te krijgen. Sindsdien heb ik al Muidhond en De Onderwaterzwemmer gelezen - beiden genomineerd voor de Libris. Hoewel deze een beetje tegenvielen, ben ik toch benieuwd naar de volgende vier. De komende zes weken zal ik elke dinsdag een recensie plaatsen van een van de genomineerde boeken.

Wat ik daarna ga doen op gebied van Nederlandse literatuur weet ik nog niet. Wellicht lees ik de zes genomineerde boeken van vorig jaar. Of gewoon de winnaars van de meest recente grote boekenprijzen. NS publieksprijs is eentje die mij erg interesseert, omdat die ook echt door het volk wordt gekozen - misschien zijn dat te populaire boeken, we zullen het zien. De ECI literatuurprijs , voorheen de AKO, ben ik ook erg benieuwd naar en ook hiervan zal ik naar alle waarschijnlijkheid de genomineerde lezen. Geen echte prijs, maar wel een interessante eer in de boekenwereld: het boek van de maand van "De wereld draait door" - die moet ik zeker gaan lezen.

Heb jij nog tips? Recente boeken die ik echt gelezen moet hebben, prijzen die ik toch echt moet volgen? Ik weet ook wel dat het lezen van alle populaire boeken niet goed is, niet de manier is waarop een literatuurcriticus moet lezen, maar ik moet toch ergens beginnen?

Recensie: Godverdomse dagen op een godverdomse dag van Dimitri Verhulst

Titel: Godverdomse dagen op een godverdomse bol

Auteur: Dimitri Verhulst

Jaar: 2009

Pagina's: 186

Uitgeverij: Atlas Contact

Koop deze editie 

Tot voor kort had ik nog nooit een boek van Dimitri Verhulst gelezen. Waarschijnlijk puur omdat hij Belgisch is, verwachtte ik dat hij in dezelfde stijl als Brusselmans zou schrijven: veel perverse opmerkingen en weinig plot. Een paar maanden geleden las ik mijn eerste boek van Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af en was aangenaam verrast. Een paar weken geleden kocht ik Godverdomse dagen op een godverdomse bol ondanks de vele negatieve recensies.

In Godverdomse dagen op een godverdomse bol beschrijft Verhulst de geschiedenis van de mensheid in nog geen tweehonderd bladzijden. Dit begint al vroeg, wanneer 'het' - zoals de mens genoemd wordt - uit het water kruipt. De hele evolutie wordt verteld en alle grote momenten in de menselijke geschiedenis worden behandeld.

In het begin was de roman vooral verwarrend, omdat ik geen idee had waar het over ging. Bovendien vond ik het erg beschrijvend en leek het weinig cultuurkritisch. Maar toen de mensheid eindelijk volledig ontwikkeld was, begon het verhaal pas echt. Vanaf hier werd het vooral erg cynisch en was Verhulst het met geen beslissing die de mens ooit gemaakt heeft eens. Deze roman wilt je laten nadenken over veel momenten in de geschiedenis, maar slaagt daar niet altijd in. Dit is vooral het gevolg van te weinig pagina's: de ene gebeurtenis is nog niet afgelopen voordat de andere alweer begonnen is. Dit laat amper ruimte over voor de lezer om de zojuist genoemde ideeën te verwerken.

Hoewel de eerste vijftig bladzijden heel wat moeite kostten, had ik het binnen een dag uit. Dit was zeker dankzij Verhulst's vlotte en grappige schrijfstijl. Misschien juist omdat alle critici en veel vrienden het boek afraadden, kon ik het meer waarderen. Ik ben het met een aantal punten in andermans recensies wel eens, maar ondanks de minpunten vond ik dit een erg leuk boek en heb ik besloten het te waarderen met drie en een halve ster.

 

Recensie: Grote Verwachtingen

Titel: Grote Verwachtingen (Great Expectations)

Auteur: Charles Dickens

Vertalers: Eugene Dabekaussen, Tilly Maters

Jaar: 1861

Uitgeverij: Wordworth Classics (mijn editie) | LJ Veen (Nederlandse editite)

Koop de vertaalde editie | Koop de originele editie

Dit beroemde boek van Charles Dickens vertelt het verhaal van de arme wees Pip, die bij zijn zus en haar man woont. Het verhaal begint direct heftig: Pip ontmoet een ontsnapte gevangene die hem vraagt voor eten en een vijl. Bang dat zijn bedreigingen werkelijkheid worden, gehoorzaamt Pip. Wat de gevolgen zijn van deze gebeurtenis, is iets wat Pip de rest van zijn leven bezighoudt.
Grote Verwachtingen volgt Pip voor een groot deel van zijn leven en is dan ook een klassiek voorbeeld van de Bildungsroman: hij groeit van een klein naïef jongetje op tot een echte heer. Van zijn broer Joe leert hij het werk van een smid, maar zijn echte vorming begint pas als hij anoniem geld krijgt en naar Londen gestuurd wordt, om daar te leren hoe hij een gentleman wordt.

Dit was het eerste boek dat ik las in het jaar 2016 en ook mijn eerste roman van Charles Dickens. Misschien was dit geen juiste keuze. Ik koos voor Grote Verwachtingen omdat dit zijn beroemdste maar ook één van zijn dunste boeken is. Omdat Dickens al erg intimiderend is, vind ik dat laatste niet beschamend om te bekennen. Maar het bleek dat ook een dun boek van hem erg lang duurde en dat, hoewel het boek over inspiratie en ambitie gaat, het voor mij alleen maar mijn creativiteit en wil om te lezen stagneerde.

De roman zit vol met interessante personages, Miss Havensham bijvoorbeeld, van wie Pip vermoedt dat hij het geld heeft gekregen. Zij draagt al jaren de trouwjurk die zij aanhad op het moment dat haar geliefde haar bij het altaar liet staan. Estella, op wie Pip een oogje heeft, is op een interessante wijze opgevoed door deze Havensham. Vele andere kleine personages, die net iets te weinig worden uitgewerkt verdiende op z'n minst een eigen hoofdstuk . Maar Pip, daar was weinig aan. Tot op zekere hoogte was Pip interessant, maar ik had zo graag meer gezien van andere mensen in zijn leven.

Er gebeurt veel in dit boek, maar toch vond ik een groot deel erg saai. Misschien is dit omdat het boek direct zo pakkend begint: misschien waren daardoor mijn verwachtingen te groot. Ik begrijp zeker waarom dit boek als klassieker wordt gezien: het is briljant geschreven en het is typerend voor het 19e-eeuwse Engeland. Nu, een paar weken nadat ik het boek uit heb, kan ik ook wel concluderen dat ik het wel een leuk boek vond, maar op het moment zelf, vond ik het vooral langdradig. Ik las er bijna niet in, waardoor het eeuwig duurde voordat ik het uit had. Bovendien inspireerde het mij weinig, wist ik niet zo goed wat ik er mee moest. Omdat ik bang was dat een volgend boek mij weer zo zou teleurstellen, las ik niets in de weken erna, en is Grote Verwachtingen het enige boek dat ik in de maand januari heb kunnen voltooien. Februari ben ik iets beter begonnen en ik hoop dat ik jullie die maand wat meer van mijn leeservaringen kan vertellen.

Recensie: Het jaar dat ik 30 werd.

Titel: Het jaar dat ik 30 werd

Auteur: Aaf Brandt Corstius

Jaar: 2006

Uitgever: Meulenhoff

Pagina's: 191

Koop dit boek.

"In Het jaar dat ik 30 werd doet Aaf op geestige wijze verslag van wat zij gedurende een jaar meemaakt. Ze vertelt over haar geliefde Meneertje Knipperlicht, die last heeft van bindingsangst, overhaar mislukte verhuizing naar New York (voor hem), over de kunst van het logeren en over het gevaar van samenleven met een kat. Aaf loopt over van de goede voornemens. Maar dan verschijnt Meneertje knipperlicht na een korte afwezigheid weer in haar leven. En nu wil hij alles, zelfs een kind..." 

Ik heb weinig te vertellen over dit boek, maar ik wilde het toch even genoemd hebben op dit blog, omdat ik het ontzettend aanraad. In korte hoofdstukken vertelt Aaf een leuk en grappig verhaal. En hoewel waarschijnlijk een beetje overdreven, voelt het oprecht waardoor je je echt verbonden voelt met het hoofdpersonage. Ik gaf deze chicklit vijf sterren, omdat mijn aandacht direct had en nooit meer losliet, maar ook omdat het gewoon écht leuk is. Ik twijfel er niet over dat ik ooit meer van Aaf Brandt Corstius zal lezen. 

De GVR komt terug!

Deze zomer komt de grootste creatie van legendarische kinderboekenschrijver Roald Dahl eindelijk terug! De Grote Vriendelijke Reus gaat een verschijning maken op het witte doek, in een film gemaakt door niemand minder dan Steven Spielberg. Een echte live-action met de voor film debuterende Ruby Barnhill in de rol van Sophie, het meisje dat gekidnapt wordt door deze GVR en zo een uniek inzicht krijgt in de wereld van de reuzen.

Nu was dit nieuws natuurlijk al langer bekend, maar wat wel redelijk nieuw is, is de trailer voor deze potentiële blockbuster. Toen deze uitkwam, werd het internet ermee overspoeld. Ook ik werd ontzettend enthousiast en vond het voorproefje ontzettend intrigerend. Wat mij wel opviel, is dat ik me weinig herinnerde van het verhaal. Als klein meisje heb ik ook veel Roald Dahl gelezen, maar van dit specifieke boek was blijkbaar weinig blijven hangen. Er zat dus maar één ding op: het herlezen van het verhaal.

Omdat ik het boek als e-book bezat, kreeg het boek voor mij ook meteen een 'bedtijd verhaal' functie: het lezen op mijn tablet heeft voor mij zeker geen voorkeur, maar in bed is het gewoon een stuk makkelijker. Ik las een paar hoofdstukken per avond en langzaam maar zeker bereikte ik het einde van mijn nostalgisch tripje naar een wonderlijke wereld van Roald Dahl.

Wat vond ik ervan, vraag je je nu natuurlijk af. Eerlijk is eerlijk, hij viel een beetje tegen. Het verhaal is briljant en origineel, de hoofdpersonages zijn, voor een kinderverhaal, complex en interessant en ook de taal van De Reus sprak mij aan. Aanvankelijk dan. Want na een tijdje begon de schrijfstijl toch opmerkelijk irritant te worden. De Reus sprak geen perfect Engels (want ik las The BFG, niet De GVR) en dit is zeker begrijpelijk en ook leuk gedaan. Maar op een gegeven moment weet je het wel. Natuurlijk kan Dahl er niet voor kiezen om halverwege het boek te switchen onder het motto ze snappen het nu wel, dat begrijp ik ook wel. Maar toch, het zorgde ervoor dat sommige delen niet prettig lazen. 

Behalve dat, is het natuurlijk ook gewoon écht een kinderboek. Super leuk, maar niet geweldig. Dat wil niet zeggen dat ik sinds het lezen van het verhaal minder zin heb om de film te gaan kijken. In tegendeel, ik ben nu juist nog benieuwder naar wat Spielberg doet met het alom bekende verhaal, en hoe De Reus en Sophie op het witte doek vertaald gaan worden.

De luxe Nederlandse editie van de GVR, uitgegeven door De Fontein, is te koop via bol.com. Wil je hem toch liever in het Engels? Ook die staat op bol.com.  Iets goedkoper, maar met een aantal weken levertijd kun je hem krijgen op Bookdepository. 

Recensie: Gilead

Titel: Gilead

Auteur: Marilynne Robinson

Vertaler: Henk Schreuder

Jaar: 2004

Uitgeverij: Virago (eng) / Singel Uitgeverijen (nl)

Koop de vertaalde editie || Koop de Engelse editie

Het is 1956. In het kleine dorpje Gilead in Iowa heeft de 76-jarige predikant John Ames te horen gekregen dat hij niet veel langer zal leven. Hij heeft spijt dat hij niet meer tijd met zijn 7-jarige zoontje heeft doorgebracht en besluit een lange brief aan hem te schrijven. Dát is het boek Gilead. In zijn brief evalueert hij zijn leven, vertelt hij over zijn opa en vader, die beiden ook geestelijken waren, maar ook over zijn zoon zelf waardoor het een verhaal van verschillende generaties wordt. Hij laat zien hoe belangrijk vrienden en familie zijn, maar bovenal is dit een roman over het christelijke geloof. 

Toen ik voor het eerst hoorde over Gilead, wist ik zeker dat ik het wilde lezen. Het zou zogenaamd een ode aan Amerika zijn, een nieuwe 'Great American Novel'. Hoewel het geloof centraal zou staan, hoefde je, volgens recensenten, niet per se zelf gelovig te zijn. Dit boek zou je verrijken en inzicht geven in het leven van gelovigen. Ik verwachtte dus een soort van Grapes of Wrath (Druiven der Gramschap), een briljante roman die hét verhaal vertelt van Amerika in de jaren '30 en waarin de christelijke thema's zeker niet te missen zijn. Bovendien had Marilynne Robinson jaren geleden een boek geschreven dat meteen tot de klassiekers behoorde en had Gilead de Pulitzer Prize gewonnen. Dus zodra ik het boek uit de brievenbus haalde, ben ik begonnen met lezen. 

Viel dat even tegen. Eigenlijk gaat Gilead nergens over, waardoor ik best moeite had om mijn aandacht erbij te houden. Dit ondanks ik juist houd van romans die geen verhalend plot hebben, want die roepen de meest interessante ideeën en gedachten op. Dat gebeurde hier echter totaal niet. Vooral het religieuze aspect speelt hier een rol. Je wordt er constant aan herinnerd dat je een christelijke roman leest, op een bijna indoctrinerende manier. In zijn brief denkt Ames weinig na over het leven, hij beschrijft wat hij denkt, precies wat een brave christen zou denken. Er is geen moment in het verhaal waarop hij deze ideeën betwist.  

Verder voelde ik weinig sympathie voor de hoofdpersoon. Dit werd vooral veroorzaakt door zijn vreemde prioriteiten. Hoewel hij constant klaagt dat hij te weinig tijd met zijn zoon heeft doorgebracht, besteedt hij zijn laatste maanden aan het schrijven van een boek, in plaats van met zijn zoon. 

Wat ik wel kon waarderen aan Gilead was de schrijfstijl. Robinson schrijft zeker niet moeilijk of met veel beeldspraak, juist misschien direct. Hierdoor waren sommige passages zeker interessant, ondanks de duidelijke en ongenuanceerde christelijke uitspraken. 

Kortom, helaas geen aanrader en zeker geen roman die de geschiedenis in moet gaan als nieuwe ode aan Amerika. Wat ik wel eerlijk moet bekennen is dat dit een ontzettend onpopulaire mening is en dat de meeste andere lezers dit boek juist wel geweldig vonden. Dus lees alsjeblieft eerst nog andere recensies voordat je deze je keuze laat beïnvloeden. 

Star Wars zonder nostalgie

Ik heb mezelf vanaf mijn zeventiende toch zeker wel gezien als groot filmliefhebber, al moet ik bekennen dat hoe meer ik ging lezen, hoe meer het kijken van films op de achtergrond kwam. Er is een bepaalde lijst van films die 'elke filmliefhebber wel gezien heeft'. Op die lijst staat bijvoorbeeld Lord of the Rings, een reeks waarvan ik eerlijk moet bekennen dat ik ze pas op mijn twintigste voor de eerste keer zag. Een andere filmserie die zeker op dat lijstje hoort, is Star Wars. En geloof het of niet, die films heb ik als kind, maar ook als tiener, nooit gezien. Wanneer ik die voor het eerst zag? Op mijn 23e. Toen, een maand geleden, dwong mijn vriend mij om eindelijk toch die films maar eens te kijken. Hoewel ik normaalgesproken best moeilijk doe op momenten waarop ik niet zelf kan kiezen welke film we gaan kijken, stemde ik hier vlug toe. Nadat hij mij jaren probeerde over te halen, zag ik het nu ook wel in: die films móet iedereen gezien hebben. Ik wist nog net wie Darth Vader, Luke en R2D2 waren, maar dat die gouden robot C3PO heette, dat wist ik niet.

Dus, op een zekere maandag begonnen wij met het kijken van Star Wars episode IV. Dit is een zeer originele, leuke en amuserende film, maar de emoties die anderen - lees, mijn vriend - erbij voelen, voel ik toch niet. Ik neem aan dat dit met een zekere dosis nostalgie te maken heeft, die ik natuurlijk er niet bij heb. Het zelfde gold voor Episode V, die we een dag later keken. Er werd mij constant verteld dat de volgende scene 'epic' zou zijn, maar ik zag het toch niet helemaal. Ik vond deze film best saai en zeker niet zo goed als de eerste.

Episode VI moest een tijdje op mij wachten, in verband met de hectiek die kerst en nieuwjaar heet, maar ook die zag ik eindelijk in het nieuwe jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier niet echt naar uitkeek, omdat de vorige dus zo een teleurstelling was, maar VI bleek een aangename verassing. Dit was zeker de beste film van deze trilogie.

En nu verwacht je natuurlijk een oordeel over Episode VII, want waarom zou ik anders deze films gekeken hebben. En inderdaad, deze film heb ik een aantal dagen geleden ook mogen zien. Hier moet ik echter nog even wat meer over nadenken voordat ik een duidelijk oordeel kan geven. Binnenkort kun je dus ook een blogpost verwachten waarin ik mijn gedachten laat gaan over deze film, maar voor nu, is dit het einde van de post.

Slaap lekker, alvast :)

(Wil je niets missen en vooral op de hoogte gesteld worden wanneer de Star Wars Episode VII post erop komt, schrijf je dan in voor de mail lijst: dan ontvang je een mailtje zodra de nieuwste post online staat ;)) 

Bestel deze originele trilogie op Bol.com, of neem eens een kijkje in hun Star Wars Shop