Recensie: Het jaar dat ik 30 werd.

Titel: Het jaar dat ik 30 werd

Auteur: Aaf Brandt Corstius

Jaar: 2006

Uitgever: Meulenhoff

Pagina's: 191

Koop dit boek.

"In Het jaar dat ik 30 werd doet Aaf op geestige wijze verslag van wat zij gedurende een jaar meemaakt. Ze vertelt over haar geliefde Meneertje Knipperlicht, die last heeft van bindingsangst, overhaar mislukte verhuizing naar New York (voor hem), over de kunst van het logeren en over het gevaar van samenleven met een kat. Aaf loopt over van de goede voornemens. Maar dan verschijnt Meneertje knipperlicht na een korte afwezigheid weer in haar leven. En nu wil hij alles, zelfs een kind..." 

Ik heb weinig te vertellen over dit boek, maar ik wilde het toch even genoemd hebben op dit blog, omdat ik het ontzettend aanraad. In korte hoofdstukken vertelt Aaf een leuk en grappig verhaal. En hoewel waarschijnlijk een beetje overdreven, voelt het oprecht waardoor je je echt verbonden voelt met het hoofdpersonage. Ik gaf deze chicklit vijf sterren, omdat mijn aandacht direct had en nooit meer losliet, maar ook omdat het gewoon écht leuk is. Ik twijfel er niet over dat ik ooit meer van Aaf Brandt Corstius zal lezen. 

De GVR komt terug!

Deze zomer komt de grootste creatie van legendarische kinderboekenschrijver Roald Dahl eindelijk terug! De Grote Vriendelijke Reus gaat een verschijning maken op het witte doek, in een film gemaakt door niemand minder dan Steven Spielberg. Een echte live-action met de voor film debuterende Ruby Barnhill in de rol van Sophie, het meisje dat gekidnapt wordt door deze GVR en zo een uniek inzicht krijgt in de wereld van de reuzen.

Nu was dit nieuws natuurlijk al langer bekend, maar wat wel redelijk nieuw is, is de trailer voor deze potentiële blockbuster. Toen deze uitkwam, werd het internet ermee overspoeld. Ook ik werd ontzettend enthousiast en vond het voorproefje ontzettend intrigerend. Wat mij wel opviel, is dat ik me weinig herinnerde van het verhaal. Als klein meisje heb ik ook veel Roald Dahl gelezen, maar van dit specifieke boek was blijkbaar weinig blijven hangen. Er zat dus maar één ding op: het herlezen van het verhaal.

Omdat ik het boek als e-book bezat, kreeg het boek voor mij ook meteen een 'bedtijd verhaal' functie: het lezen op mijn tablet heeft voor mij zeker geen voorkeur, maar in bed is het gewoon een stuk makkelijker. Ik las een paar hoofdstukken per avond en langzaam maar zeker bereikte ik het einde van mijn nostalgisch tripje naar een wonderlijke wereld van Roald Dahl.

Wat vond ik ervan, vraag je je nu natuurlijk af. Eerlijk is eerlijk, hij viel een beetje tegen. Het verhaal is briljant en origineel, de hoofdpersonages zijn, voor een kinderverhaal, complex en interessant en ook de taal van De Reus sprak mij aan. Aanvankelijk dan. Want na een tijdje begon de schrijfstijl toch opmerkelijk irritant te worden. De Reus sprak geen perfect Engels (want ik las The BFG, niet De GVR) en dit is zeker begrijpelijk en ook leuk gedaan. Maar op een gegeven moment weet je het wel. Natuurlijk kan Dahl er niet voor kiezen om halverwege het boek te switchen onder het motto ze snappen het nu wel, dat begrijp ik ook wel. Maar toch, het zorgde ervoor dat sommige delen niet prettig lazen. 

Behalve dat, is het natuurlijk ook gewoon écht een kinderboek. Super leuk, maar niet geweldig. Dat wil niet zeggen dat ik sinds het lezen van het verhaal minder zin heb om de film te gaan kijken. In tegendeel, ik ben nu juist nog benieuwder naar wat Spielberg doet met het alom bekende verhaal, en hoe De Reus en Sophie op het witte doek vertaald gaan worden.

De luxe Nederlandse editie van de GVR, uitgegeven door De Fontein, is te koop via bol.com. Wil je hem toch liever in het Engels? Ook die staat op bol.com.  Iets goedkoper, maar met een aantal weken levertijd kun je hem krijgen op Bookdepository. 

Recensie: Gilead

Titel: Gilead

Auteur: Marilynne Robinson

Vertaler: Henk Schreuder

Jaar: 2004

Uitgeverij: Virago (eng) / Singel Uitgeverijen (nl)

Koop de vertaalde editie || Koop de Engelse editie

Het is 1956. In het kleine dorpje Gilead in Iowa heeft de 76-jarige predikant John Ames te horen gekregen dat hij niet veel langer zal leven. Hij heeft spijt dat hij niet meer tijd met zijn 7-jarige zoontje heeft doorgebracht en besluit een lange brief aan hem te schrijven. Dát is het boek Gilead. In zijn brief evalueert hij zijn leven, vertelt hij over zijn opa en vader, die beiden ook geestelijken waren, maar ook over zijn zoon zelf waardoor het een verhaal van verschillende generaties wordt. Hij laat zien hoe belangrijk vrienden en familie zijn, maar bovenal is dit een roman over het christelijke geloof. 

Toen ik voor het eerst hoorde over Gilead, wist ik zeker dat ik het wilde lezen. Het zou zogenaamd een ode aan Amerika zijn, een nieuwe 'Great American Novel'. Hoewel het geloof centraal zou staan, hoefde je, volgens recensenten, niet per se zelf gelovig te zijn. Dit boek zou je verrijken en inzicht geven in het leven van gelovigen. Ik verwachtte dus een soort van Grapes of Wrath (Druiven der Gramschap), een briljante roman die hét verhaal vertelt van Amerika in de jaren '30 en waarin de christelijke thema's zeker niet te missen zijn. Bovendien had Marilynne Robinson jaren geleden een boek geschreven dat meteen tot de klassiekers behoorde en had Gilead de Pulitzer Prize gewonnen. Dus zodra ik het boek uit de brievenbus haalde, ben ik begonnen met lezen. 

Viel dat even tegen. Eigenlijk gaat Gilead nergens over, waardoor ik best moeite had om mijn aandacht erbij te houden. Dit ondanks ik juist houd van romans die geen verhalend plot hebben, want die roepen de meest interessante ideeën en gedachten op. Dat gebeurde hier echter totaal niet. Vooral het religieuze aspect speelt hier een rol. Je wordt er constant aan herinnerd dat je een christelijke roman leest, op een bijna indoctrinerende manier. In zijn brief denkt Ames weinig na over het leven, hij beschrijft wat hij denkt, precies wat een brave christen zou denken. Er is geen moment in het verhaal waarop hij deze ideeën betwist.  

Verder voelde ik weinig sympathie voor de hoofdpersoon. Dit werd vooral veroorzaakt door zijn vreemde prioriteiten. Hoewel hij constant klaagt dat hij te weinig tijd met zijn zoon heeft doorgebracht, besteedt hij zijn laatste maanden aan het schrijven van een boek, in plaats van met zijn zoon. 

Wat ik wel kon waarderen aan Gilead was de schrijfstijl. Robinson schrijft zeker niet moeilijk of met veel beeldspraak, juist misschien direct. Hierdoor waren sommige passages zeker interessant, ondanks de duidelijke en ongenuanceerde christelijke uitspraken. 

Kortom, helaas geen aanrader en zeker geen roman die de geschiedenis in moet gaan als nieuwe ode aan Amerika. Wat ik wel eerlijk moet bekennen is dat dit een ontzettend onpopulaire mening is en dat de meeste andere lezers dit boek juist wel geweldig vonden. Dus lees alsjeblieft eerst nog andere recensies voordat je deze je keuze laat beïnvloeden. 

Star Wars zonder nostalgie

Ik heb mezelf vanaf mijn zeventiende toch zeker wel gezien als groot filmliefhebber, al moet ik bekennen dat hoe meer ik ging lezen, hoe meer het kijken van films op de achtergrond kwam. Er is een bepaalde lijst van films die 'elke filmliefhebber wel gezien heeft'. Op die lijst staat bijvoorbeeld Lord of the Rings, een reeks waarvan ik eerlijk moet bekennen dat ik ze pas op mijn twintigste voor de eerste keer zag. Een andere filmserie die zeker op dat lijstje hoort, is Star Wars. En geloof het of niet, die films heb ik als kind, maar ook als tiener, nooit gezien. Wanneer ik die voor het eerst zag? Op mijn 23e. Toen, een maand geleden, dwong mijn vriend mij om eindelijk toch die films maar eens te kijken. Hoewel ik normaalgesproken best moeilijk doe op momenten waarop ik niet zelf kan kiezen welke film we gaan kijken, stemde ik hier vlug toe. Nadat hij mij jaren probeerde over te halen, zag ik het nu ook wel in: die films móet iedereen gezien hebben. Ik wist nog net wie Darth Vader, Luke en R2D2 waren, maar dat die gouden robot C3PO heette, dat wist ik niet.

Dus, op een zekere maandag begonnen wij met het kijken van Star Wars episode IV. Dit is een zeer originele, leuke en amuserende film, maar de emoties die anderen - lees, mijn vriend - erbij voelen, voel ik toch niet. Ik neem aan dat dit met een zekere dosis nostalgie te maken heeft, die ik natuurlijk er niet bij heb. Het zelfde gold voor Episode V, die we een dag later keken. Er werd mij constant verteld dat de volgende scene 'epic' zou zijn, maar ik zag het toch niet helemaal. Ik vond deze film best saai en zeker niet zo goed als de eerste.

Episode VI moest een tijdje op mij wachten, in verband met de hectiek die kerst en nieuwjaar heet, maar ook die zag ik eindelijk in het nieuwe jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier niet echt naar uitkeek, omdat de vorige dus zo een teleurstelling was, maar VI bleek een aangename verassing. Dit was zeker de beste film van deze trilogie.

En nu verwacht je natuurlijk een oordeel over Episode VII, want waarom zou ik anders deze films gekeken hebben. En inderdaad, deze film heb ik een aantal dagen geleden ook mogen zien. Hier moet ik echter nog even wat meer over nadenken voordat ik een duidelijk oordeel kan geven. Binnenkort kun je dus ook een blogpost verwachten waarin ik mijn gedachten laat gaan over deze film, maar voor nu, is dit het einde van de post.

Slaap lekker, alvast :)

(Wil je niets missen en vooral op de hoogte gesteld worden wanneer de Star Wars Episode VII post erop komt, schrijf je dan in voor de mail lijst: dan ontvang je een mailtje zodra de nieuwste post online staat ;)) 

Bestel deze originele trilogie op Bol.com, of neem eens een kijkje in hun Star Wars Shop