Recensie: Godverdomse dagen op een godverdomse dag van Dimitri Verhulst

Titel: Godverdomse dagen op een godverdomse bol

Auteur: Dimitri Verhulst

Jaar: 2009

Pagina's: 186

Uitgeverij: Atlas Contact

Koop deze editie 

Tot voor kort had ik nog nooit een boek van Dimitri Verhulst gelezen. Waarschijnlijk puur omdat hij Belgisch is, verwachtte ik dat hij in dezelfde stijl als Brusselmans zou schrijven: veel perverse opmerkingen en weinig plot. Een paar maanden geleden las ik mijn eerste boek van Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af en was aangenaam verrast. Een paar weken geleden kocht ik Godverdomse dagen op een godverdomse bol ondanks de vele negatieve recensies.

In Godverdomse dagen op een godverdomse bol beschrijft Verhulst de geschiedenis van de mensheid in nog geen tweehonderd bladzijden. Dit begint al vroeg, wanneer 'het' - zoals de mens genoemd wordt - uit het water kruipt. De hele evolutie wordt verteld en alle grote momenten in de menselijke geschiedenis worden behandeld.

In het begin was de roman vooral verwarrend, omdat ik geen idee had waar het over ging. Bovendien vond ik het erg beschrijvend en leek het weinig cultuurkritisch. Maar toen de mensheid eindelijk volledig ontwikkeld was, begon het verhaal pas echt. Vanaf hier werd het vooral erg cynisch en was Verhulst het met geen beslissing die de mens ooit gemaakt heeft eens. Deze roman wilt je laten nadenken over veel momenten in de geschiedenis, maar slaagt daar niet altijd in. Dit is vooral het gevolg van te weinig pagina's: de ene gebeurtenis is nog niet afgelopen voordat de andere alweer begonnen is. Dit laat amper ruimte over voor de lezer om de zojuist genoemde ideeën te verwerken.

Hoewel de eerste vijftig bladzijden heel wat moeite kostten, had ik het binnen een dag uit. Dit was zeker dankzij Verhulst's vlotte en grappige schrijfstijl. Misschien juist omdat alle critici en veel vrienden het boek afraadden, kon ik het meer waarderen. Ik ben het met een aantal punten in andermans recensies wel eens, maar ondanks de minpunten vond ik dit een erg leuk boek en heb ik besloten het te waarderen met drie en een halve ster.

 

Recensie: Grote Verwachtingen

Titel: Grote Verwachtingen (Great Expectations)

Auteur: Charles Dickens

Vertalers: Eugene Dabekaussen, Tilly Maters

Jaar: 1861

Uitgeverij: Wordworth Classics (mijn editie) | LJ Veen (Nederlandse editite)

Koop de vertaalde editie | Koop de originele editie

Dit beroemde boek van Charles Dickens vertelt het verhaal van de arme wees Pip, die bij zijn zus en haar man woont. Het verhaal begint direct heftig: Pip ontmoet een ontsnapte gevangene die hem vraagt voor eten en een vijl. Bang dat zijn bedreigingen werkelijkheid worden, gehoorzaamt Pip. Wat de gevolgen zijn van deze gebeurtenis, is iets wat Pip de rest van zijn leven bezighoudt.
Grote Verwachtingen volgt Pip voor een groot deel van zijn leven en is dan ook een klassiek voorbeeld van de Bildungsroman: hij groeit van een klein naïef jongetje op tot een echte heer. Van zijn broer Joe leert hij het werk van een smid, maar zijn echte vorming begint pas als hij anoniem geld krijgt en naar Londen gestuurd wordt, om daar te leren hoe hij een gentleman wordt.

Dit was het eerste boek dat ik las in het jaar 2016 en ook mijn eerste roman van Charles Dickens. Misschien was dit geen juiste keuze. Ik koos voor Grote Verwachtingen omdat dit zijn beroemdste maar ook één van zijn dunste boeken is. Omdat Dickens al erg intimiderend is, vind ik dat laatste niet beschamend om te bekennen. Maar het bleek dat ook een dun boek van hem erg lang duurde en dat, hoewel het boek over inspiratie en ambitie gaat, het voor mij alleen maar mijn creativiteit en wil om te lezen stagneerde.

De roman zit vol met interessante personages, Miss Havensham bijvoorbeeld, van wie Pip vermoedt dat hij het geld heeft gekregen. Zij draagt al jaren de trouwjurk die zij aanhad op het moment dat haar geliefde haar bij het altaar liet staan. Estella, op wie Pip een oogje heeft, is op een interessante wijze opgevoed door deze Havensham. Vele andere kleine personages, die net iets te weinig worden uitgewerkt verdiende op z'n minst een eigen hoofdstuk . Maar Pip, daar was weinig aan. Tot op zekere hoogte was Pip interessant, maar ik had zo graag meer gezien van andere mensen in zijn leven.

Er gebeurt veel in dit boek, maar toch vond ik een groot deel erg saai. Misschien is dit omdat het boek direct zo pakkend begint: misschien waren daardoor mijn verwachtingen te groot. Ik begrijp zeker waarom dit boek als klassieker wordt gezien: het is briljant geschreven en het is typerend voor het 19e-eeuwse Engeland. Nu, een paar weken nadat ik het boek uit heb, kan ik ook wel concluderen dat ik het wel een leuk boek vond, maar op het moment zelf, vond ik het vooral langdradig. Ik las er bijna niet in, waardoor het eeuwig duurde voordat ik het uit had. Bovendien inspireerde het mij weinig, wist ik niet zo goed wat ik er mee moest. Omdat ik bang was dat een volgend boek mij weer zo zou teleurstellen, las ik niets in de weken erna, en is Grote Verwachtingen het enige boek dat ik in de maand januari heb kunnen voltooien. Februari ben ik iets beter begonnen en ik hoop dat ik jullie die maand wat meer van mijn leeservaringen kan vertellen.