Recensie: De onervarenen van Joke van Leeuwen

Titel: De onervarenen

Auteur: Joke van Leeuwen

Jaar: 2015

Uitgeverij: Querido

Pagina's: 238

Koop dit boek

Odile en haar man Koben worden door hun pachtheer gedwongen hun boerderij te verlaten. Er is weinig hoop en daarom besluiten ze in te gaan op al die advertenties die ze gezien hebben: ze gaan mee de zee over, op naar een vruchtbaar land, waar hen van alles goeds te wachten zou staan.

Deze roman vertelt een relatief onbekend stukje van onze geschiedenis. Hoe Nederlanders en Belgen in het midden van de negentiende eeuw door middel van propaganda naar Midden- en Zuid-Amerika werden gelokt, om daar een nieuwe start te maken. Op dat gebied is het een leerzaam boek - ik wist niet dat dit gebeurde - en het geeft inzicht in hoe men zich toen voelde. Behalve dat, is het plot ook ontzettend relevant, gezien de huidige situatie met bootvluchtelingen. Niet totaal hetzelfde idee, maar net zoals de vluchtelingen van vandaag, waren Odile en Koben overtuigd dat ze alle ellende achter zich zouden laten en hen een mooie toekomst te wachten stond. In De onervarenen blijkt dit slechts een illusie, waarschijnlijk ook niet anders dan bij de vluchtelingen van nu.

Maar deze roman is niet alleen op het gebied van verhaal sterk en indrukwekkend. De simpele maar gevatte schrijfstijl van Joke van Leeuwen houdt je scherp zonder dat het je vertraagt. Het leest vlot, maar dit betekent niet dat je het snel verwerkt of misschien zelfs vergeet. Alle gebeurtenissen, alle gedachtegangen, alles zet je aan het denken. Het plot blijft spannend maar ook de personages blijven boeiend. Ze ontwikkelen constant en hebben vele kanten, waardoor ze realistisch blijven - je zou je zelfs kunnen afvragen of Van Leeuwen misschien bekenden heeft geportretteerd.

Misschien is het wel zo dat mij dit boek zo trok omdat het mij een gevoel van nostalgie gaf. Als kind las ik het boek Als verstekeling naar Canada van Margaret Anderson ontzettend vaak. Een verhaal over twee kinderen die, nadat hun ouders zijn overleden, alle spaargeld zoeken en op een boot stappen naar Canada, in de hoop daar een mooier leven te leiden. Het verhaal van De onervarenen liet me daar erg aan denken.

De Onervarenen is een historische roman over hoop, verlies, verdriet en (on)voorwaardelijke liefde. Een roman die je alles laat voelen wat de verteller voelt, maar waarin je ook begrijpt wanneer haar moeder boos op haar wordt. In tegenstelling tot andere boeken die ik las die genomineerd zijn voor de Libris Literatuurprijs, bleef dit boek bij me wanneer ik het niet las, zette het mij aan het denken over kwesties, maar op hetzelfde moment wilde ik constant verder lezen, weten waar het verhaal zou stranden. Deze roman is zeker een aanrader!

Recensie: De verwarde cavia van Paulien Cornelisse

Titel: De verwarde cavia

Auteur: Paulien Cornelisse

Jaar: 2016

Pagina's: 190

Uitgeverij: zelf uitgegeven

Koop dit boek

Paulien Cornelisse is vooral bekend om haar liefde voor taal. Daar schreef ze al twee boeken over en nu was het tijd voor een roman.

Een roman over een cavia. Een cavia die doodnormaal op de communicatieafdeling van een niet nadergenoemd bedrijf werkt. We leren de collega's van Cavia kennen, maar langzaam komen we ook meer te weten over haar priveleven.

Het verhaal doet er niet echt aan toe. Hoewel er wel ontwikkeling in zit, gaat het toch vooral om de personages en de dialogen. Deze personages zijn erg realistisch, en niet alleen mensen die net als Cavia op kantoor werken zullen herkenbare scenario's tegenkomen.

Het zou geen boek over taal zijn, maar stiekem is het dat toch een beetje. Dit omdat je weet dat Cornelisse vast ontzettend veel heeft nagedacht over alles wat er geschreven staat. Elk woordje staat er met een reden. Dat maakt het interessant, want op het eerste gezicht lijken het juist zulke simpele, alledaagse dialogen of gedachtegangen.

Kort maar krachtig. Ontzettend leuk, herkenbaar, simpel en mooi. Ik raad het aan.

Recensie: De onderwaterzwemmer van P.F. Thomése

Titel: De onderwaterzwemmer

Auteur: P.F. Thomése

Jaar: 2015

Pagina's: 256

Uitgeverij: Atlas Contact

Koop dit boek

In het laatste oorlogsjaar zwemt tiener Tin samen met zijn vader naar de overkant van de rivier, naar bevrijd gebied. Dit doen ze 's nachts, omdat het veiliger zou zijn. Maar het weer is slechter dan verwacht, de stroming van de rivier is sterk en eenmaal aan de overkant gekomen, vindt Tin zijn vader nergens meer. 

Dertig jaar later reist Tin met zijn vrouw door Afrika en weer dreigt het noodlot. Nu kan hij alles rechtzetten wat hij vroeger fout heeft gedaan, en kan hij bewijzen dat hij er wel toe doet. 

Het verhaal begint sterk, de schrijfstijl is aangrijpend. Je wordt direct het verhaal ingezogen en je begrijpt de jonge Tin helemaal. Hoe verloren hij zich voelt, hoe graag hij alles wilt oplossen en hoe verdrietig en bang hij is. 

De 44-jarige Tin is echter een heel ander persoon, kil en ronduit irritant. Begrijpelijk, tot op zeker niveau: hij heeft veel meegemaakt. In het begin bleef Tin ook interessant en je probeerde te snappen waarom hij bepaalde dingen dacht. Ook zijn vrouw en de (missende) chemie tussen deze twee personages waren boeiend, en als het plot op de tweede rang was gebleven, was het voor mij zeker een favoriet geworden voor de Libris Literatuurprijs. Maar helaas maakt Thomése het verhaal veel groter dan nodig was en wanneer het echt meer om het verhaal zelf begon te draaien dan om de thema's, was mijn interesse weg. Hoewel ik wilde weten hoe het afliep, boeide het mij ook niet heel veel.  

Maar er bleek nog een derde deel te zijn, die de bejaarde Tin liet zin. Dit stuk ging weer meer om het personage van Tin. Nog steeds geen aangenaam persoon, maar hier word je er meer aan herinnert waarom hij bepaalde dingen deed, doet, of denkt. 

Het is een verhaal over verlies en verdriet, schuld en verwerking. Het had zoveel kunnen zijn als we binnen het hoofd van Tin bleven, zijn gedachtes mochten beleven en analyseren. Zoals ik al zei, deel twee maakte de uitstap naar het plot te veel en hoewel alles wat gebeurde symbolisch was, er veel parallellen waren met de gebeurtenis van vroeger, ging het echt te ver. Het was ongeloofwaardig en misschien te dramatisch.

Het laatste deel maakte dus een hoop goed voor mij - een sterk einde betekent veel voor een verhaal en daarom beoordeel ik De onderwaterzwemmer ook met drie sterren. Naar mijn smaak had het beter gekund, maar ook vele malen slechter. Het is een interessante roman die blijft hangen met personages die ontzettend boeien. Zeker en aanrader en met drie sterren ook een van de betere kansmakers voor de Libris Literatuurprijs, maar niet een roman die ik snel nog eens zal lezen.

  

Recensie: Als de winter voorbij is van Thomas Verbogt

Titel: Als de winter voorbij is

Auteur: Thomas Verbogt

Jaar: 2015

Pagina's: 224

Uitgeverij: Nieuw Amsterdam

Koop dit boek

"Het kunnen maar een paar seconden zijn die je leven uiteindelijk bepalen. Iemand aankijken of juist niet.Ineens gekust worden op een zomerse dag. Meer hoeft het niet te zijn. Zo vergaat het de hoofdpersoon van deze roman, die jaren leeft met de herinnering aan zo'n moment. Maar de herinnering alleen is niet genoeg. 
Als de winter voorbij is is een verhaal over schuld en schaamte, en het besef dat we allemaal voorbijgangers zijn die elkaar even aankijken of aanraken. Een verhaal over de vraag waar het nu uiteindelijk om gaat: om de waarheid of de werkelijkheid. Als de winter voorbij is - het is een beofte, het is de hoop op iets nieuws." 

Het is mij nu wel duidelijk dat het tijd wordt dat ik direct nadat het boek uit is een recensie schrijf. Ik wil graag heel uitgebreid schrijven over deze roman, maar ik weet het gewoon niet meer. 

Voordat ik begin met het schrijven van een recensie, kijk ik altijd even in mijn aantekeningen. Wat heb ik geschreven over Als de winter voorbij is? Dit is wat de notities in mijn telefoon mij vertellen: 
- Mooi geschreven
- Saaie hoofdpersoon
- meh. 
Op Goodreads zie ik dat ik hem 2 sterren gaf. 
Normaal zijn mijn aantekeningen uitgebreider en na het lezen van mijn gedachten komt vaak alles terug, maar nu toch echt niet.

Ik ga ook niet doen alsof ik nog weet wat ik gelezen heb en toch een recensie schrijven. Kijk maar eens naar deze mooie, goede, uitgebreide recensies: 

Tzum
De Volkskrant
Heel veel interessante bloggers die dit boek gelezen hebben.

De Libris Literatuurprijs recensie van volgende week zal wel uitgebreid zijn, dat beloof ik.