Recensie: Compassie van Stephan Enter

Titel: Compassie

Auteur: Stephan Enter

Jaar: 2015

Uitgeverij: Van Oorschot

Pagina's: 154

Koop dit boek

Frank van Luijn is bijna veertig en vrijgezel. Hiervoor heeft hij zelf gekozen, hij vindt het heerlijk om niet gebonden te zijn, om niet in de sleur van een vaste relatie te zitten. Dan hoort hij over het fenomeen internetdaten, wat zogenaamd een 'grote snoeppot' zou zijn en al gauw maakt ook hij een profiel aan. Het duurt niet lang voordat hij met verscheidene vrouwen aan het daten is. Maar dan ontmoet hij Jessica, een knappe, intelligente, half-Duitse vrouw die hem wel erg intrigeert. Tussen hen bloeit een mooie relatie op, en het lijkt er bijna op dat Frank zijn levenswijze gaat bijstellen. Totdat hij iets ontdekt aan Jessica wat voor hem toch echt een afknapper is.

De flaptekst van deze roman nodigt je uit een kant te kiezen, het vraagt je voor wie jij 'compassie' voelt. Ik moet bekennen dat ik dit niet gelezen had voordat ik het boek las en me ook totaal niet geroepen voelde om de titel te verklaren tijdens het lezen. Nu, achteraf, zou ik ook niet kunnen kiezen, en dit zal vast precies zijn wat Enter probeerde te bereiken met zijn portrettering van deze twee personages. Bij het lezen van andermans recensies, zie ik echter dat men heel snel een negatief oordeel heeft over onze hoofdpersoon. Dat hij erg egoïstisch is in zijn keuzes, zie ik ook wel, maar tot op zekere hoogte zijn zijn motieven juist altruïstisch. Ik geloof dat hij het beste voor heeft voor Jessica, en als hij daarbij zijn eigen hagje ook redt, is dat alleen maar mooi meegenomen.

Ik heb geen andere roman van Enter gelezen, maar als ik anderen moet geloven zijn zijn vorige romans veelgelaagd, met meer verhaallijnen. Dan is Compassie zeker anders, want hier gaat de enige verhaallijn over de huidige liefdesrelaties van de hoofdpersoon. Geen zijverhalen over zijn jeugd, over andere mensen in zijn leven, of over een vreemde voorbijganger. Dat maakt het een goed te volgen roman, en samen met de simpele doch doordringende schrijfstijl — het lijkt alsof Frank echt aan jou persoonlijk dit verhaal vertelt — zorgt het ervoor dat het een zeer prettige leeservaring is. Het was zo uit, maar dit betekent niet dat ik het ook vergeten ben. Wellicht omdat ik deze recensie nog moest schrijven, maar ik bleef maar denken over de morele keuzes van Frank. Of er misschien iets mis met mij was, omdat ik niet zag waarom andere recensenten zo zwart-wit oordeelde. Enfin, dit is een heel sterke roman, en ik ben benieuwd naar Enters eerdere werken. Wil je even vlug een romannetje lezen dat je wel aan het denken zet, dan raad ik deze zeker aan.

Recensie: Wie heeft er wél een boek bij zich? van Johan Goossens

Titel: Wie heeft er wél een boek bij zich?

Auteur: Johan Goossens

Jaar: 2014

Uitgeverij: Thomas Rap

Pagina's: 175

Koop dit boek 

Wie heeft er wél een boek bij zich? is een bundel van columns van comedian Johan Goossens. Behalve comedian is Goossens ook leraar op het ROC in Amsterdam, en zijn ervaringen daar zijn voor hem een bron van inspiratie voor zijn schrijverschap. Een aantal columns is persoonlijk, maar de meeste vertellen grappige situaties die hij al dan niet heeft meegemaakt met zijn leerlingen. 

Mijn vriend introduceerde mij aan deze schrijver. Niet persoonlijk, maar via zijn zinderende youtubehit 'kutkind'. We waren meteen fan en mijn vriend kocht ook zijn boek. Zoals het wel vaker gaat met boeken, werd dit boek ook niet meteen gelezen. Niet lang geleden was Johan Goossens in het theater hier in de buurt en hoewel we beiden dus nog steeds niet waren toegekomen aan het lezen van het boekje, besloten we wel naar zijn voorstelling te gaan. 

Ik ben geen theaterrecensent en ik heb niet voor niets niet over deze show geschreven. Ik heb weinig zinnigs te zeggen - het was gewoon een erg leuke voorstelling en Johan Goossens is een toffe gast. 

Na ontzettend genoten te hebben van zijn theatershow, vond ik het een goed plan om ook zijn boekje maar eens te lezen. Ik deed dit tijdens een leesmarathon waar ik onlangs aan had deelgenomen. Nog geen tweehonderd bladzijdes en gewoon een paar korte verhaaltjes - top om te lezen op een dag als die, dacht ik zo. 

En dat was het ook. Het leest simpel en toch is het genuanceerd. Het is soms schaamteloos, maar toch gevoelig. De naïviteit die hij laat blijken in zijn leerlingen is aandoenlijk. Soms vroeg ik me wel af hoe het zat met de privacy van de leerlingen - zet hij niet veel op het spel? Waarschijnlijk gebruikt hij niet hun echte namen, maar toch.. In de verantwoording legt Goossens dit uit en ook hier blijkt weer zijn zachtaardigheid. 

Hoewel ik bij meer hoofdstukken hardop lachte, herinner ik mij 'het tentamen van Mehmet' het beste. Ik zal niets weggeven, hoor, maar het toont de samenhang tussen de goedwilligheid van de student en de onmacht van de docent. 

Sommige stukjes waren leuker dan andere. Een enkele deed me twijfelen aan de authenticiteit. Vertelde Goossens nog wel wat ook daadwerkelijk gebeurd is, of dikt hij het een beetje aan voor het verhaal? In het begin ergerde ik me hier ontzettend aan, maar achteraf zette het mij aan het denken. Hoe belangrijk is het dat dit allemaal waar is? 

Wat ik wel nog steeds als jammer ervaar, is dat een aantal stukjes letterlijk in de voorstelling voorkwamen. Dit is niet heel verwonderlijk, maar voor mij was het onverwacht en ik vond het afdoen aan de originaliteit van het theaterstuk. 

Het wordt weer lekker weer en dit boek is heerlijk om een middagje in het zonnetje te lezen, maar het is ook een prima bundel voor 's avonds op de bank met een lekkere kop thee of een heerlijk glaasje wijn. Zeker een aanrader voor degene die gewoon even iets leuks wilt lezen. 

De Libris Literatuurprijs 2016

De afgelopen weken las ik vijf van de zes boeken die genomineerd waren voor de Libris Literatuurprijs. Alleen Jij zegt het van Connie Palmen heb ik niet kunnen lezen, omdat deze nog steeds niet beschikbaar is bij de bibliotheek.

En raad eens welke won...

Jij zegt het.

Ik vind het zo ontzettend jammer dat ik deze nog niet heb mogen lezen en ik baal ervan dat ik nu mijn mening niet kan geven. Dit was de roman waar ik het meest naar uitkeek, zowel om het verhaal - ik ben enorm geinteresseerd in Sylvia Plath - als om Connie Palmen - van haar heb ik nog nooit eerder een boek gelezen.

Wat ik wel kan zeggen, is dat het merendeel van de boeken die ik wel gelezen had, mij tegenvielen. Alleen met de goden was te simplistisch, Als de winter voorbij is was ik een dag later alweer vergeten, De onderwaterzwemmer vond ik te hectisch. Muidhond was redelijk en alleen De onervarenen had ik de prijs echt gegund.

Ik denk dat het onmogelijk wordt om Jij zegt het te krijgen van de bieb, en ik denk dat ik hem maar beter kan kopen. Ik ben benieuwd!

Koop de winnaar via bol.com

Recensie: Alleen met de goden van Alex Boogers

Titel: Alleen met de goden

Auteur: Alex Boogers

Jaar: 2015

Uitgeverij: Podium

Pagina's: 520

Koop dit boek

Alleen met de goden vertelt het verhaal van Aaron Bachman. We leren hem kennen als hij negen is. Hij woont in een achterstandswijk in een dorp nabij Rotterdam samen met zijn ouders. Zijn moeder heeft hem nooit de illusie gegeven dat hij een gewenst kind was en ook zijn vader vertelt hem dat niemand om hem geeft. Aaron's situatie wordt alleen maar erger wanneer hij elf is en zijn vader iemand doodslaat.

Het is een echte Bildungsroman die Aaron schets als jong kind en uitwerkt tot jongvolwassen man. Vijftien jaar van Aarons leven worden in detail omschreven: zowel de overvloedige tegenslagen als hoe hij zich uit zijn situatie probeert te vechten. Letterlijk, want door boksen leert Aaron zijn leven vorm te geven. Hij probeert zich te verzetten tegen zijn moeder, die volhoudt dat iemand die 'voor een dubbeltje geboren is', nooit een kwartje zal worden.

Er gebeuren vreselijke dingen, Aarons leven is zeker geen makkie en de problemen raken je zeker, maar door de positieve insteek van de hoofdpersoon wordt het verhaal nooit te zwaar. Bovendien is de schrijfstijl van Boogers simpel en zonder poespas, waardoor deze dikke pil ontzettend vlug uit is.

Ik ben er nog niet volledig over uit wat ik precies vond van Alleen met de goden. Een goed en boeiend verhaal, dat zeker, maar ook een goede roman? Wat maakt een goede roman? Ik heb hier een tijdje over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat dit boek wellicht niet het beste boek van het jaar is. Er zijn geen 'mooie zinnen' of filosofische vraagstukken. Het is allemaal erg rechttoe rechtaan wat ervoor zorgt dat het een makkelijk boek is, lekker snel te lezen, maar helaas betekent het ook dat er weinig uitdaging in zat. Hoewel ik dit heus niet in elk boek zoek, verwachtte ik toch meer stof tot nadenken. Bovendien voelde het verhaal niet heel origineel en was het op sommige momenten wel voorspelbaar en ontzettend moralistisch.

Toch heb ik zeker genoten van deze roman en dit heeft vooral te maken met de leeservaring zelf. Terwijl ik het boek las, vond ik het leuk, interessant en het las ontzettend prettig. Achteraf heeft het boek minder indruk op mij gemaakt dan ik had verwacht, maar hoewel het in dat opzicht tegenviel, kan ik niet anders zeggen dan dat het een aardige roman is en dat Boogers een schrijver is vanwie ik in de toekomst zeker meer zal gaan lezen.